DAGBOEK #3: Help, ik ben in tel!
Lief DAGBOEK, een maand geleden schreef ik mij argeloos en erg naïef in op een “Dating Prikbord”.
Ik heet daar Poëet Peter, zoals ik me hier ook vaak noem in onderschriften bij mij commentaren.
Dat liep vanaf het begin helemaal uit de hand en de stroom is na een maand nog niet opgedroogd.
Ik heb ongelofelijk veel sjans en de meesten zijn echt erg appetijtelijk en best interessant!
Ik had de indruk dat die web-plek gratis was, inschrijven is inderdaad gratis en ook nog de eerste
drie berichten. Daarna is de pret voorbij en moet je eerst ‘coins’ kopen voor je verder aan de aantrekkelijke jonge dames daar een berichtje van maar maximaal acht honderd tekens mag sturen.
In mijn geval liep dat snel op. Ik heb geen geld in het net, de enige mogelijkheid is dan inbellen.
Het kost die meiden ook elke keer zeventig cent per bericht, maar bellen is zeker drie keer zo duur.
Ik kreeg de indruk dat ik aan het lijntje werd gehouden door die leuke Limburgse, een knap blondje.
Ik val op vrouwen die van binnen net zo knap zijn als van buiten en zij is ook nog illustratrice!
Net wat ik zoek om later mijn verhalen hier in gedrukte vorm uit te geven, grafisch goed verzorgd.
Maar zij eiste dat ik haar daar schrijf en weigerde gewoon te mailen of me op Facebook te schrijven.
Meer en meer krijg als eerste indruk dat zij louter lokvogels zijn, die mij als chat-meiden aan de
praat proberen te houden tot ik blut ben. Nou, dat was sneller gebeurd dan ze misschien dachten!
Veel mooie foto’s krijg ik en de meeste blijken originele privéprenten, althans ongepubliceerd
De berichtjes die ik krijg kan ik wel gratis lezen. Om de aandacht te trekken stuurt bijna iedereen
een foto mee, sommigen een gifje. Die geile gifjes waren allemaal uit het net gevist en sommige van
de zogenaamde privé-foto’s ook. Ik krijg de indruk dat die vrouwen vooral lokvogels zijn zodat de
eigenaars van die web-plek lekker binnen lopen. Bovendien kan ik het niet vatten dat die dames liever
duur betalen voor elk bericht, terwijl zij mij ook gratis kunnen schrijven in een mailtje of op het
wereldwijde smoelenboek, waar ik het al druk genoeg mee heb.
Na dik een week kijk ik opnieuw in de zee van berichten die ik inmiddels heb. De meesten lijken echt
serieuze bedoelingen te hebben om contact te maken al dan niet op zoek naar een potje vrijen of naar
verse vaste verkering. Veel uit Amsterdam en omgeving, maar uit het hele land en Vlaanderen trekt mijn
profiel als man van dik in de zestig veel belangstelling. Van knappe meiden van amper achttien tot vrouwen van in de vijftig.
Hoe kan ik die vrouwen-tsunami het best tegemoet treden? Ik denk daar weken op mijn gemak over na.
Wat een klus, elke dag opnieuw dertig tot vijftig verse berichten. Elke keer kan ik kijken als ik wil op die sex-site of hun foto uniek is of ergens in het net ‘geleend’, dankzij een heel handig programmaatje onder mijn rechter muisknop.
De moed zakt me in de schoenen – al zijn sommigen wel erg interessant en ook nog vlakbij!
Ik mijmer hoe ik ze het handigst zou kunnen indelen: qua leeftijdsgroep, dichtbij Amsterdam
of op één of twee uur reizen, op zoek naar een nummertje voor één keertje of vaste verkering.
De dagelijkse zee is na dik een maand een al oceaan. Sommige meiden mopperen al waarom ik na drie berichten en twee foto’s nog steeds niks terug laat horen. Ik moet er wat aan doen eindelijk!
Inmiddels zijn de oudste berichten al uit mijn profiel gevallen, wat maar veertig pagina’s telt.
Om nog bij de oudste berichten te kunnen moet ik eerst veel verwijderen. Maar het lezen en uitzoeken
hoe echt hun foto’s zijn vreet tijd en is nogal saai. In dik twee uur heb ik net vijf pagina’s gehad.
Veertig pagina’s zijn ongeveer vierhonderd berichtjes. Ik kreeg al minstens twaalfhonderd berichten!
Ik begrijp er niets van waarom iedereen ineens met een ouwe man wil vrijen omdat hij zich toevallig poëet noemt en nog knap en slank is. En al helemaal niet waarom ze daar zoveel geld aan uitgeven?
Na twee avonden antwoorden sturen, schat ik mijn telefoonkosten op honderd euro en houd ik er mee op.
Voorlopig blut tot de volgende maand en ook volstrekt ten einde raad. Wekenlang laat ik het lopen.
Ik gooi de meldingen van verse berichten of ‘knipoogjes’ ongezien uit mijn mailbox, elke paar uur.
Pas afgelopen nacht schraapte ik weer wat moed bij elkaar om nog eens een kijkje te nemen.
De moed zakt al snel in mijn schoenen, als ik alles serieus wil lezen en wil indelen in stapels
‘erg interessant’, ook ‘best aantrekkelijk voor een keer’ of ‘liever niet’, ben ik binnen een
weekje klaar … als ik vierentwintig uur per etmaal door werk!
Vier tot vijf honderd hete vrouwen en mooie meiden! Dat is toch haast niet te geloven?
Wat willen ze nou van een ouwe hippie heer zonder geld? Aandacht, een avondje vrijen,
een keertje vreemd gaan, hoop op vaste verkering, een nieuwe vader voor hun kindje?
Uit sommige berichten blijkt dat ze niet goed lezen, bijna net zo slecht als hier!
Op seks-sites is haast iedereen te heet en kan zijn – vooral de mannen hier! – of haar
– daar dus – hoofd niet meer goed gebruiken. Een tiental of meer meiden of vrouwen
ontdekt pas na twee berichten dat ik (ook) gewoon in Amsterdam woon!
Desalniettemin besluit ik om de weinige woorden in mijn profiel die mij gegund zijn te gebruiken
om uit te leggen dat ik niet terug zal schrijven en dat zij mij kunnen bereiken per mail, op het
wereldwijde smoelenboek, per telefoon thuis of me gewoon per bus vanaf CS kunnen vinden en dan
maar drie keer bij me moeten aanbellen, zodat ik weet wat ik kan verwachten qua onverwacht bezoek.
In de tweede rubriek, “Wat zoek ik”, herschrijf ik de openingsregel:
“Een naald in een hooiberg van twaalfhonderd berichten …”
Het enige signaal wat ik gratis kan geven is een profiel in mijn lijstje favorieten stoppen.
Maar dat lijstje zal ook wel snel vol zijn, want alles op die dure web-plek werkt op je zenuwen
en niet om het je echt gemakkelijk te maken. Met opzet krenterig opgezet, om veel te verdienen!
Eigenlijk vallen ze allemaal al door de mand daar, met hun geloof dat als het maar duur betaald is,
dat het dan dus wel veilig zal zijn en de mannen ineens aardig, maar dat valt kennelijk erg tegen!
Daarom vliegen ze zeker allemaal op mijn zoete stroop af!
Sommige vertellen dat ze het met hun vriendinnen – ook allemaal een profiel – vaak over mij hebben!
Waarom ik zo geheimzinnig niet antwoord? Nou dat stond al in mijn profiel: de poen is op, schatjes!
Ik ben benieuwd of de dames daar durven, waar de meiden hier her lef niet voor hebben?
Ik ben benieuwd of er iemand me gewoon durft te schrijven, of dat een favorietje me gewoon belt
of als verrassing ineens voor mijn deur staat? Mijn grote bed is schoon en staat klaar voor een
avontuurtje al dan niet in de avonduurtjes!
Dat is nog eens wat anders dan al die beste virtuele vriendinnen van hier, die stuk voor lekker
stuk allemaal te laf zijn om me zelfs maar voor een kopje koffie eens ergens te ontmoeten ooit!
Zuig er maar een mooi puntje aan, mijn meisjes, jullie virtuele vriendinnetjes van niks!